Blog
De meest verhelderende vraag van de afgelopen jaren!
Ik kwam hem tegen in zo’n lifestyle magazine. Aaf Brandt Corstius schreef hem op, zelf had zij hem ook ergens gehoord.
Er zijn momenten waarop ik merk dat ik de zin goed kan gebruiken: mensen om mij heen gaan een verre reis maken, ondernemen spannende buitensportactiviteiten, sporten zonder morren 5 dagen in de week, veranderen van baan of partner of gooien hun hele interieur op de kop. Ze zitten met mooie notitieboekjes op inspirerende plekjes te mijmeren en flansen een mooi artikel of visiestuk in elkaar. Ze mediteren elke dag bij zonsopgang en eten alleen nog maar verantwoord. Ook de alcohol is verbannen uit het menu.
Maar ook toen ik vastliep in mijn werk had ik hem goed kunnen gebruiken.
Ik merkte dat ik mij steeds meer ging vervelen, mijn wenkbrauwen optrok bij bepaalde gang van zaken en op voorhand al niet meer begon aan een nieuw project. De neiging om te klagen bij de koffieautomaat werd onderdrukt door vooral veel op plekken te werken waar ik mijn collega’s niet direct tegenkwam.
En ondertussen zag ik de meeste van mijn collega’s vrolijk hun werk doen. Ogenschijnlijk hadden zij nergens last van. Elke opdracht werd enthousiast ontvangen en enige ambitie om dingen te veranderen zag ik niet (meer).
Het gevolg was dat ik ging twijfelen aan mezelf. Zie ik het nu verkeerd, stel ik nu van die absurde eisen aan mijn werk? Waarom kan ik niet net zoals mijn collega’s het werk nemen zoals het kwam en mij niet al te druk maken om wat er allemaal in de organisatie gebeurt?
Het duidelijkst werd het toen ik gevraagd werd een groot project te leiden. Een opdracht waarbij ik regelmatig naar het buitenland zou reizen. Een project met een complexe structuur en een grote waardering als het zou lukken.
Ik merkte dat anderen in mijn omgeving het een fantastische kans vonden, echt iets voor mij! Plus het vooruitzicht om regelmatig naar het zonnige buitenland af te reizen, dat was toch fantastisch? Ik voelde mij in eerste instantie vereerd.
Maar gaandeweg merkte ik dat ik steeds meer weerzin kreeg bij dit project. Het politieke spel dat erachter zat was veel complexer dan wat iedereen dacht. Het was onduidelijk wat de rollen van de verschillende personen waren (wie had invloed, dacht invloed te hebben en had helemaal niets te vertellen?). Ik moest naar het buitenland als het de ander uitkwam en dat liep niet synchroon met mijn eigen drukke agenda. Al mijn eerdere hick-ups als projectleider kwamen weer naar boven.
En toen las ik die zin en werd er veel duidelijk.
"Wil ik het of zou ik het willen willen?"
Ik ontdekte dat ik weer ’ns bezig was om mij te laten leiden door wat anderen dachten dat goed voor mij was, wat ik volgens hen zou moeten doen en of willen. Dat ik niet goed naar mijn 'eigen stemmetje' had geluisterd.
Had ik dat wel gedaan, had dat mij veel slapeloze nachten en een hoop frustratie gescheeld. Ook voor mijn omgeving, omdat ik uiteindelijk besloot om de opdracht terug te geven. Een moeilijke beslissing, maar er viel een last van mijn schouders. Daardoor ontstond er meer ruimte voor wat ik wél wilde.
Dus als mijn antwoord is dat ik het zou willen willen, weet ik nu dat ik iets wil of doe wat vooral door mijn omgeving wordt ingegeven en/of aangemoedigd. En dan wordt het zaak om alert te zijn en bewuster mijn keuze te maken. Mijn eigen keuze!
Als je de volgende keer op het punt staat om iets te doen, vraag jezelf dan eens af:
"Wil ik het of zou ik het willen willen?"
En kijk eens wat het (eerlijke) antwoord je vertelt.
***********
Meer inspirerende verhalen, waardevolle tips en kietelende vragen in je mailbox ontvangen?
Schrijf je dan in voor mijn Mailpost en ontvang bovendien mijn gratis e-book
"Neem de regie: 5 stappen om jezelf te bevrijden uit een baan die niet (meer) voor je werkt".
Ontdek welke 'ingrediënten' in werk voor jou belangrijk zijn en neem met meer energie en plezier de regie over je loopbaan.